Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Ξινισμένη










Βρέθηκα το πρωί σε συνοικιακό φούρνο στου Ζωγράφου όπου έγινα μάρτυς του παρακάτω (κατά βάθος στενάχωρου) γεγονότος:
Μπαίνει στο φούρνο μια κυρία (ηλικιωμένη-γριά ρε παιδί μου!) από εκείνες τις κλασσικές Ελληνίδες γριές που αν δεν είναι γιαγιάδες μας (και γιαγιάδες σας βεβαίως βεβαίως καλοί μου αναγνώστες εξαιρείστε, αλίμονο!) μας σπάνε τα νεύρα. Σκουροντυμμένη, κλασσικά κοντή, το μαλλί κάσκα βγαλμένο από το κομμωτήριο, φτωχά ρούχα, ακριβά κοσμήματα, τσαντάκι-πορτοφόλι σφιχτά κάτω από τη μασχάλη και αναίδεια! Αυθάδεια! Τουπέ!
"Κάνε πέρα νεαρέ, οι κυρίες προηγούνται!" Οι κυρίες. Όχι οι γριές! Λεπτομέρεια(όπως θα αποδειχτεί!)
"Θέλω μια τυρόπιτα κοπέλα!Αυτή με τα 0,90€. 0,9ο€ 0,90€!" επανέλαβε ένρινα, τσιριχτά και επίμονα!
"Μάλιστα, αμέσως..." απάντησε η υπάλληλος υπομονετικά.
Πλησιάζει στη τζαμαρία, μπλαστρώνει με το χέρι της το τζάμι, και ρωτάει κοιτώντας την υπάλληλο με το ένα μάτι έτοιμο να βγει και το άλλο μισόκλειστο, κουτοπόνηρο, μοχθηρό: "το τυρί είναι φρέσκο, εε; γιατί εσείς για να τα ξεφορτωθείτε!!! χα!"
Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Ντράπηκα εγώ για κείνη. Η υπάλληλος, μικρό κοριτσάκι, θα μπορούσε να είναι η εγγόνα της κοκκίνησε (από θυμό, οργή δεν μπόρεσα να καταλάβω) αλλά της απάντησε χαμηλόφωνα : "σημερινό είναι κυρία,φρέσκο".
"Εμ, τί θα μου λεγες τσαπερδόνα (τι λέξη!), να πουλήσεις θέλεις και εσύ! Το αποτέλεσμα θα δείξει!"
Μου ήρθε να της δώσω μια να την αποκεφαλίσω!
Μέχρι να πληρώσει(να μαζέψει με τα κόκκινα βαμμένα, ροζιασμένα δάχτυλά της παραφορτωμένα με παλιακά δαχτυλίδια, τις πενταροδεκάρες από το φερμουάρ του πορτοφολιού της, ενώ προεξείχαν μάτσο εικοσάευρα από την πίσω θήκη) ήρθε η σειρά μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ λέω της κοπελιάς μεγαλόφωνα: "Μια τυρόπιτα με τυρί χαλασμένο! Σάπιο σε παρακαλώ! Μουχλιασμένο!"
Η κοπελίτσα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το πιο πλατύ της χαμόγελο, ο κόσμος μέσα στο φούρνο ξέσπασε σε γέλια και μπράβο η δε γριά, πέταξε κάτι ψιλά στον πάγκο και καταχάθηκε!
Μα τι ψυχολογία έχουν; Πως στάθηκαν σε αυτή τη ζωή; Πως θεωρούνται και κυρίες περιωπής;

Της αφιερώνω το παρακάτω ιστορικό απόσπασμα παρόλου που είμαι σίγουρος ότι δεν θα το διαβάσει(χα!) και ακόμα πιο σίγουρος ότι δεν θα το καταλάβει!!

Σε μια πρωινή δεξίωση που έδωσε ο αδελφός του Λουδοβίκου ΙΓ΄ o κόμης Γκαστόν της Ορλεάνης χάθηκε το αγαπημένο του ρολόι με χτύπο για κάθε ολόκληρο και μισό της ώρας.
Κάποιος απ' τους παρευρισκόμενους αυλικούς για να μη στεναχωρηθεί ο κόμης πρότεινε:
- Πρέπει να κλείσουμε όλες τις πόρτες και να ψάξουμε τον καθένα.
Ο κόμης με ανησυχία είπε:
- Όχι, όχι! όλοι είναι ελεύθεροι να φύγουν, αλλιώς σε λίγο θ' αρχίσει να χτυπάει το ρολόι και θα προδώσει εκείνον που το πήρε, θα βρεθεί σε πολύ δυσάρεστη θέση.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

'Μα τι ψυχολογία έχουν; Πως στάθηκαν σε αυτή τη ζωή; Πως θεωρούνται και κυρίες περιωπής;'

Έχουν την ψυχολογία της εξουσίας όπως και όποτε μπορούν να την ασκούν -όσο πλασματική κι αν είναι αυτή -.
Στάθηκαν και στέκονται ακόμα γιατί δε βρέθηκε κανείς να τους 'αποκεφαλίσει', όπως πολύ παραστατικά είχες την ώθηση να κάνεις (αν και νομίζω πως τα κατάφερες τελικά γιατί ακόμα κι αν δεν κατάλαβε τίποτα την αποκεφάλισες στα μάτια των παρευρισκόντων!)
'Κυρίες περιωπής'? χοχοχο

Είναι τόσο συχνά τα περιστατικά αυτά και τόσες λίγες οι φορές που κάποιος αντιδρά. Με έχουν πολλές φορές ρωτήσει γιατί αντιδρώ σε παρόμοιες καταστάσεις (με παρόμοιο τρόπο, αν και όχι τόσο επιτυχημένα συνήθως), αν πιστεύω πως θα καταλάβει τίποτα ποτέ όλος αυτός ο κόσμος της 'περιωπής' που δείχνει να πιστεύει ότι ο κόσμος του ανήκει. Και απαντώ πως δεν πιστεύω και δεν περιμένω αυτός ο κόσμος να αλλάξει αλλά πάλι δε μπορώ να μένω απαθής και να αφήνω να αιωρείται η αηδία τους στον αέρα. Και plus, μ'αρέσει να 'τους τη λέω' ;-)

Ανώνυμος είπε...

Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες είναι να τους λυπάσαι.Φαντάζεσαι τί μοναξιά θα κουβαλάνε;
Γιατί μή μου πεις πως οι συγγενείς, τα παιδιά, τα εγγόνια ή απλά οι γείτονες θα θέλουν να έχουν κοντά τους τέτοια ξινίλα;

Γ.Π. είπε...

@αγγλιντάλ,νομίζω ότι το έθεσες πολύ σωστά! Αυτό ακριβώς εννοούσα!

Γ.Π. είπε...

@νιόβη,μερικές φορές είναι τόσο ξιπασμένες που δεν αφήνουν περιθώρια ούτε και για λύπηση! Και είναι και πρώτες στην κριτική και κάνουν τους πιο "μεγάλους" σταυρούς στην εκκλησία!
Όσο για τη μοναξιά που κουβαλάνε όπως σωστά λες έχουν μάθει να την κρύβουν μέσα στο κανελί(μουσταρδί) παλτό τους!

Roadartist είπε...

αίσχος.
πραγματικά με φτάνουν στο αμήν αυτοί οι άνθρωποι..