Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

2008: τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία!

15 σχόλια

http://img.timeinc.net/time/potw/20011026/refugee.jpg

http://www.burmalibrary.org/docs/HRDU2003-04/refugee.jpg

http://cache.daylife.com/imageserve/09VD73scsJ8VH/610x.jpg

http://www.natgeoprogramming.com/images/full/1090.jpg

http://images.dailyexpress.co.uk/img/dynamic/10/285x214/49845_1.jpg

Η αντιεξουσιαστική πάλη κέρδισε:

Καταργήθηκε στα μπουζούκια το ταμπλ ντ΄οτ!

Ευτυχισμένο το 2009!

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Καλές Γιορτές

25 σχόλια




Το παρόν μπλογκάκιον
(θα αυτοκαταστραφεί...
αν κρίνουμε από τον ιδιοκτήτη του είναι σίγουρο(!)
αλλά όχι δεν θέλω να πω αυτό)
εύχεται σε όλους τους φανατικούς αναγνώστες του,
αλλά και σε κάθε άτυχο που τον ρίξει η μοίρα του κατα δω,

Χρόνια πολλά!
Να περάσετε ευτυχισμένα,
υπέροχα,
ειρηνικά,
οικογενειακά,
εορταστικά,
υπερκαταναλωτικά,
πνευματικά,
παθιασμένα,
επαναστατικά...
(ή όπως αλλιώς σας βγει ρε αδερφέ
μη βάζουμε και ψηλά τον πήχη και αυτοαπογοητευόμαστε)
Χριστούγεννα!!!
Και μέχρι τον άλλο χρόνο...
βλέπουμε!!


Υ.γ.: εκ της προηγουμένης ανάρτησης (η ανάρτηση άραγε μεταφράζεται ως αμορτισέρ...;μπρρρρ, κρυάδες!) μας προέκυψε αυτό:


Αυτά είναι τα καλά όταν αυτοί που σε αγαπάνε διαβάζουν τις αναρτήσεις σου...

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Σε πείσμα των καιρών

30 σχόλια

Θέλω να καπνίσω ένα πούρο. Ένα καλό πούρο.
Ίσως ένα Cohiba Robusto. Ίσως ένα Romeo and Juliet.
Αλλά θέλω να το καπνίσω χορταστικά.
Να απολαύσω την ιεροτελεστία.
Δε θέλω να το ανάψω σε κάποια καφετέρια,
ούτε να σκέφτομαι αν ξυνίζεται ο διπλανός.
Θέλω να το ευχαριστηθώ σαν παλιός αριστοκράτης.

Να είναι Κυριακή βραδάκι.
Ο καιρός να έχει κρυώσει για τα καλά.

Θα βάλω το καλό μου κουστούμι.
Τα καλά δετά μου παπούτσια
Θα περάσω στον καρπό το ακριβό μου ρολόι.
Τη γραβάτα που δεν έχω βρει ακόμα την περίσταση να βάλω.
Και καπαρντίνα, οπωσδήποτε.

Και να βρεθώ στο cigar room κάποιου ξενοδοχείου του κέντρου.
http://www.venere.com/img/hotel/6/1/0/0/16/image_hotel_exterior_entrance_1.jpg
Θα αφήσω την καπαρντίνα μου.
Θα χαιρετίσω τυπικά τους παρευρισκόμενους.
Θα διαλέξω πούρο.
http://www.watg.com/uploads/images/portfolio_3CE92B64-3048-7B3D-C56AC38B1E7D5EA9.jpg
Το δωμάτιο θα έχει ησυχία.
Ο χτύπος από τα βήματά μου θα πνίγεται στο παχύ χαλί.
Χαμηλό φως, πορτατίφ δίπλα σε κάθε θέση.
Καλή, "αντρική" μουσική.
Sinatra θα ταίριαζε...
Ή και κάτι πιο σύγχρονο αλλά εξίσου κλασσικό...


Angels (Acoustic) - Various Artists

Θα ξεκουμπώσω αργά το σακάκι μου.
Θα καθίσω στη βαριά πολυθρόνα αφήνοντας τη θερμοκρασία του δέρματος της να επικοινωνήσει με το σώμα μου.


Θα περιεργαστώ το πούρο.
Θα το γνωρίσω πρώτα με την αφή.
Θα χαζέψω για λίγο την κορόνα του.
Θα κλείσω τα μάτια και θα το μυρίσω.

Θα το βάλω στον πουροκόφτη.
Θα το "ζυγίσω" για λίγο και ύστερα με μια αποφασιστική κίνηση θα κόψω την άκρη του.
Θα ανοίξω το κουτί με τα σπίρτα.
Θα απολαύσω τον ήχο καθώς το σπίρτο θα ανάβει.
Θα το φέρω μπροστά στο πούρο μου και θα εισπνεύσω μέχρι το πυρωμένο στεφάνι να μου δείξει ότι άναψε σωστά.

http://www.cigarone.com/~photos/cuban-cigar-culture/PHOTO-lighting.jpg

Θα κλείσω τα μάτια και θα αφεθώ στην πολυθρόνα.
Θα κρατήσω αυτή την πρώτη εισπνοή μέχρι να τη νιώσω σε κάθε κύτταρό μου.
Θα εκπνεύσω....
Θα ταξιδεύσω....

http://i307.photobucket.com/albums/nn304/dcstrongman1004/cigar.jpg

Υ.Γ. και γιατί όχι τελικά....

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Ε(ν)τυμολογία και μα-θυματική ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων (ΣτΜ: ή αλλιώς πως την έκοψα τη δουλειά για πάρτη μου)

25 σχόλια

http://srv0204-02.sjc3.imeem.com/g/p/71b5e326ba3721c4fece7213aa9d6d83_web.jpg
Κάποτε στη χώρα μας είχαμε αναρχικούς και αντιεξουσιαστές.

(αφηρημένες έννοιες στις ανεξερεύνητες γωνιές του κοινωνικού ανθρωποσυνόλου)
Μετά γίνανε "Οι αναρχικοί" και "Οι αντιεξουσιαστές".

(γνωστά και παραδεδηγμένα σημεία "ανωμαλίας" και "ανακολουθίας" της δομής του συνόλου)

Πρόσφατα ορίστηκαν ως "αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες".

(ως "περιοχές" δηλαδή του συνόλου με δική τους γνωστή και προβλέψιμη συμπεριφορά)
Τώρα επιχειρείται μια προσπάθεια να παρουσιαστούν ως "αναρχικά και αντιεξουσιαστικά μπλοκ".
Όπου μπλοκ μεταφράζεται ως φραγή.
Ως ασυνέχεια. Ως ασυνέχεια και από τις δύο κατευθύνσεις.

(ως όριο δηλαδή μεταξύ δύο-διαφορετικών ιδιοτήτων- συνόλων που δεν μπορούν πια να θεωρηθούν ως ένα)


Και ως γνωστών οι φραγές είναι πάντα επικίνδυνες.

Γιατί σε θέτουν προ του (ψευτο)διλήμματος: Μαζί μας ή εναντίον μας. Με μας ή με τους άλλους.
Και εδώ ερχεται (θέλοντας και μη) η ώρα της επιλογής.

Η ώρα της δεσμευμένης όσο και δεσμευτικής επιλογής.

Πρέπει να διαλέξεις την πλευρά της τραμπάλας που θα κάτσεις.

Με κίνδυνο ή να βρεθείς στα σύννεφα ή να σκάσεις με ορμή στο έδαφος. (και τούμπαλιν, αυτοδικαίως...)

Έλα όμως που εγώ δε δέχομαι την ταμπέλα του αντί.
Δε μπορώ να ταυτιστώ και να πιστέψω στην άρνηση.
Στο Όχι. Είμαι έτοιμος να κατέβω στο δρόμο για να υποστηρίξω την πρόταση που πιστεύω. Κάτι που θα με εμπνεύσει. Κάτι που θα με πείσει.
Το "όχι αυτό" έχω ανάγκη να συνοδεύεται και από το "ναι εκείνο".
Χειροπιαστό. Εφικτό. Δύσκολο ναι αλλά όχι ουτοπικό.


Και βέβαια δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί ορίστηκαν (από τους εξουσιαστές φυσικά) ως αντί-εξουσιαστές, αν-αρχικοί. Που χρωματίστηκαν με τόσο αρνητική χροιά.

Αλλά είναι απορίας άξιο γιατί το αποδέχονται. Και το προβάλουν και το απαιτούν!


Γιατί γυρίζοντας στο δίλημμα θυμάμαι ότι πρέπει να απαντήσω: Από πια πλευρά του μπλοκ είμαι;
Λυπάμαι αλλά εξ ορισμού δεν μπορώ να είμαι με τους αντι-εξουσιαστές.
Αξιολογώ τη ζωή μου και θα ήθελα ο απολογισμός του τέλους (όποτε κι αν είναι αυτό) να είναι θετικός.
Λυπάμαι λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να ενταχθώ σε αυτό το σύνολο.

Και λυπάμαι ακόμα περισσότερο που τότε, αυτοί οι ίδιοι, με ξαποστέλνουν ευχαρίστως στην πλευρά των εξουσιαστών(!) δίνοντας σάρκα και οστά στον χειρότερο εφιάλτη μου.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Στολίσατε;

20 σχόλια



Στολίσατε;
Ανάψατε τα εκατοντάδες λαμπάκια σας;
Τους ΆγιοΒασίληδες που φέγγουν;
Βάλατε στην (μ)πρίζα όλα εκείνα τα σκατολοϊδια με τις εκνευριστικά παράφωνες διασκευές από χριστουγεννιάτικα τραγούδια; Τα ηλεκτρικά ταρανδάκια με το χοντρό γέρο που όλο χαζογκαρίζει χοχοχο;
Δεντράκι πήρατε; Φυσικό εννοείται, δεν είμαστε και τίποτα γιούφτοι!
Χαρήκατε που όλοι οι δρόμοι είναι φωτισμένοι;
Με τα ηλεκτρικά δέντρα των δημάρχων μας;
Που από παντού κρέμονται φωτεινές επιγραφές που μας ενημερώνουν ως προς την ποιότητα της νέας χρονιάς και το προσδόκιμο ζωής (καλή χρονιά, χρόνια πολλά) ενίοτε συνοδευόμενα από λαμπάδες και αυγά πασχαλινά (multitasking signs!);
Που τα καταστήματα αποφάσισαν και φέτος να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό τους με χιλιάδες λαμπάκια-πελατοπαγίδες μπας και (που δεν...);


Εγώ ναι!
Το παραδέχομαι. Ψήνομαι για αυτό το ψεύτικο εορταστικό κλίμα. Είμαι ένας ασυνείδητος και απολίτικος χαζοκαταναλωτής που βουλιάζω στο παραμύθι της γιορτής. Μου αρέσει η παραίσθηση ότι όλα είναι χαρούμενα. Έστω για λίγες μέρες.
Αλλά εγώ, δηλωμένα, δεν έχω περιβαλλοντικές ανησυχίες!
Δεν έχω οικολογική συνείδηση!
Εσείς όμως;

Εσείς που μειώσατε κατά ένα βαθμό το θερμοστάτη σας;
Που γυρίσατε το πλυντήριο στους 30;
Που αγοράσατε αυτούς τους αντιαισθητικότατους ενεργειακούς λαμπτήρες;
Που δεν χρησιμοποιείτε σπρευ μαλλιών;
Που δεν αφήνετε τις συσκευές στο stand-by;
Που καταστρέψατε τόνους χαρτί για αφίσες με οικολογικά μηνύματα;
Οικο-blogger που ανταποκριθήκατε σε μηνύματα και κατακλύσατε το Σύνταγμα;
Που συμμετείχατε σε απίστευτα ενεργοβόρες συναυλίες για την προστασία του περιβάλλοντος;
Που αφήσατε το αυτοκίνητο;
Εσείς;
Στολίσατε;
Τώρα δε μιλάει κανείς;
Τώρα δε κινδυνεύει το περιβάλλον;
Τώρα γλίτωσαν οι κορμοράνοι και αναπαράγονται με ρυθμούς Κινέζων οι πελαργοί;
Τώρα δε σας ζαλίζει όπως γυρνάει ο μετρητής της ΔΕΗ;

Υποκριτές και επιπόλαιοι!
ΟΦΑδες!
Σας την είχα φυλαγμένη!

Υ.γ. Τουλάχιστον σβήνετε τα λαμπάκια όταν δεν είστε σπίτι και ανάψτε και κανένα κεράκι. Που είναι και οικολογικό και ρομαντικό και παραδοσιακό!

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Μεγάλες Αλήθειες (μη ψαρώνεις...)

12 σχόλια

Μεγάλη Αλήθεια 1:

Όλοι μας κάποια στιγμή
(στην τουαλέτα)
έχουμε απορροφηθεί
διαβάζοντας το αυτοκόλλητο
με τις οδηγίες
κάποιου απορρυπαντικού...
http://images.ciao.com/ide/images/products/normal/030/product-2657030.jpg

Μεγάλη Αλήθεια 2:
Κανείς δε μπορεί
να φυσήξει τη μύτη του
στο χαρτομάντηλο
μόνο μια φορά
http://a.abcnews.com/images/Health/is_sneeze_080418_mn.jpg


Μεγάλη Αλήθεια 3:
Όλοι έχουμε γράψει ένα ποστ
που ήταν τόσο χαζό
και ανούσιο
που είπαμε οτι θα το διαγράψουμε
αλλά τελικά
δεν το κάναμε ; )))

http://www.colinheatherly.com/images/Smile.jpg

Υ.γ.(ναι ακούω fight club!)

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω

15 σχόλια

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια

16 σχόλια

Τα λόγια ακόμα βγαίνουν δύσκολα.
Στο μυαλό περνούν ακόμα εικόνες.
Τη συνείδηση ενοχλούν παράξενες σκέψεις:

-Η σφαίρα λέει αποστρακίστηκε (νέα λέξη)
...Και;
-Η Αθήνα είναι στολισμένη με υπέροχα μπλε φωτάκια
...Στολισμένη αλλά καμμένη.
-Η αγορά είναι νεκρή
...Νεκρό ίσως το κέντρο, αντίθετα σήμερα το ΙΚΕΑ στον Κηφισό ήταν γεμάτο χαρούμενους και υπερκαταναλωτικούς "αντιεξουσιαστές".
-Οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως μπάτσοι,
οι πολιτικοί ως πολιτικοί,
οι δημοσιογράφοι ως δημοσιογράφοι,
οι γνωστοί άγνωστοι ως γνωστοί άγνωστοι,
και ο Κούγιας ως Κούγιας
...κι εμείς όμως δεν πάμε πίσω, κρυφοκοιτάμε ποιος θα κάνει την αρχή για να ξαναμπούμε στους κανονικούς αδιάφορους ρυθμούς μας.
Γιατί η ζωή (για τους ζωντανούς) συνεχίζεται...


06. ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ.mp3 -

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Να τι μας έμεινε...

7 σχόλια

Tipota - Kotsiras - music.dom.gr

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Παραλογ-άριθμοι

16 σχόλια

Ζω πάνω από 25 ανθρώπους.
Και κάτω από 9.
Δίπλα σε 10.
Αν ζούσαμε σε μονοκατοικίες θα ήμασταν ένα μικρό χωριό.
Τώρα είμαστε απλά κάποιοι που μοιράζονται τα κοινόχρηστα.
Κάποτε ήμασταν μόνο άγνωστοι.
Τώρα είμαστε και ανώνυμοι.

http://blog.nerdplusart.com/wp-content/uploads/2008/07/banksy.jpg

Το αυτοκίνητό μου έχει 5 θέσεις.

Τις περισσότερες φορές είναι κατειλημμένη μία ή το πολύ δύο.

Δηλαδή συνήθως συνταξιδεύουμε με τον Κανένα.
Το κινητό μου έχει 500 τηλεφωνικές μνήμες.
Οι "αγαπημένοι μου αριθμοί" δεν ξεπερνούν τους 10.

Από μνήμης θυμάμαι μόνο 4.
Και συνήθως όχι το δικό μου.

http://www.ratemyeverything.net/image/6857/0/Banksy_Hope.ashx
Στη ζωή μου πρέπει να είχα πάνω από 400 συμμαθητές - συμφοιτητές.
Με τους περισσότερους από αυτούς μοιραστήκαμε στιγμές χαράς και αγωνίας στις ίδιες αίθουσες.
Θυμάμαι τα ονοματεπώνυμα καμιάς δεκαριάς από αυτούς.

Μιλάω ακόμα με 3 ή 4.

Αριθμοί
...αλλά και άνθρωποι.

Θαμπές εικόνες
... αλλά και αληθινές ιστορίες.
http://art.blox.pl/resource/banksy14ok.jpg


Τελικά η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το σύμπαν διαστέλλεται
είναι ότι απομακρυνόμαστε συνεχώς ο ένας από τον άλλο.
Σαν κουκκίδες ζωγραφισμένες με στυλό σε ένα μπαλόνι
που φουσκώνει και φουσκώνει
και φουσκώνει
και ....
http://www.n-k-d.co.uk/images/balloon_pop.jpg
ΜΠΑΜ !!!



Its The End Of The World As We Know It - R.E.M

Νατάσσα Μποφίλιου - Καλωσόρισες στην "οικογένειά" μου

21 σχόλια

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Αποφάσισα μετά από λίγο καιρό που ακούω την συγκεκριμένη δουλειά να γράψω μια ανάρτηση για τη Νατάσσα. Γιατί με αυτή τη δουλειά έχει ήδη κλείσει θέση για το βάθρο με τους "δικούς" μου, τον Μίλτο, το Φοίβο, το Θάνο...
Ήδη έχω αδικήσει τους άλλους δύο συντελεστές του καταπληκτικού αυτού δίσκου τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα στεναχωρηθούν όπως δεν στεναχωριέται κανένας γλύπτης όταν το κοινό θαυμάζει το άγαλμα και όχι το γλύπτη ή το μάρμαρο. Έτσι λοιπόν το συναίσθημα εστιάζει στη ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία. Γιατί έχω και αυτή την "πετριά". Θεωρώ ότι όσο περισσότερο γνωρίζεις τον άνθρωπο τόσο περισσότερο χάνεις τη μαγεία του καλλιτέχνη. Όσοι ενδιαφέρεστε θα βρείτε περισσότερα εδώ. Θα πω μόνο για τη δική μου "εμπειρία" μαζί της.
Την γνώρισα ακριβώς έτσι όπως θα πρέπει να μας συστήνεται πάντα η μουσική. Από το ραδιόφωνο. Χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για αυτή. Χωρίς εικόνα. Χωρίς πρόλογο. Μια γλυκιά και διακριτική εισαγωγή. Μια σωστή και ευαίσθητη φωνή. Λόγια που από τις πρώτες φράσεις αναστατώνουν με την αλήθεια τους. Μια φωνή που στη συνέχεια ξεδιπλώνεται, δυναμώνει, γίνεται ατσάλινη και βελούδινη μαζί, μια χροιά που εξυψώνει το στίχο, μια ερμηνεία διατρητική και συνταρακτική που μπορεί και δημιουργεί ρήγματα στην πηκτή και ωμή "πραγματικότητα" που ζούμε.
'Εψαξα στο διαδίκτυο για το cd. Το κατέβασα (το ομολογώ, το συνηθίζω). Το άκουσα ασταμάτητα για μια εβδομάδα. Το έμαθα απέξω.
"...Εν λευκώ, ...Παρέα,...Μέχρι το τέλος,...Αλεξάνδρας,...Σε 'χω βρει και σε χάνω"
Δεν άντεξα, πήγα στο δισκοπωλείο, το ζήτησα με κρυφή περηφάνια, το πήρα σπίτι, το χάζεψα, χάζεψα το βιβλιαράκι, το έβαλα στο cd και αφέθηκα...

"Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει..."

Και φυσικά δεν μπορούσα να μη σας μιλήσω για αυτή.








parea - natassa bofiliou

S Exw Vrei kai se Xanw - natassa mpofiliou

07_Mexri to Telos.mp3 - Mpofiliou Natasa

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Escape room

23 σχόλια

Σκοτάδι.
Βρίσκεσαι στο πάτωμα. Σταυροπόδι.
Δεν ξέρεις που είσαι.
Σηκώνεσαι σιγά σιγά και στα ψαχτά βρίσκεις έναν κρύο τοίχο.
Είσαι σε κάποιο δωμάτιο λοιπόν.
Ακολουθείς ψηλαφιστά τον τοίχο ψάχνοντας για κάποιο άνοιγμα, για κάποια πόρτα. Ψάχνεις αργά, προσεκτικά στην αρχή, μετά με άγχος, στο τέλος με πανικό.
Είναι σκοτεινά,
παραπατάς και πέφτεις.
Ξανασηκώνεσαι.

Συνεχίζεις.
Τα χέρια σου γεμίζουν ασβέστη και αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση της αφής.
Κι όπως προχωράς πέφτεις πάνω στον κάθετο τοίχο.
Το χτύπημα δυνατό , δεν το περίμενες, σε ρίχνει κάτω σαν μετωπική.
Αλλά συνεχίζεις.
Ίσως τώρα σε αυτόν τον τοίχο να είναι η πόρτα.
Και ψάχνεις πάλι στα τυφλά, με μια νέα κρυφή ελπίδα αυτή τη φορά.
Αλλά δεν αργείς να ξαναβρείς γωνία...

Θες να τα παρατήσεις.
Βρίσκεις όμως τη δύναμη.
Σκέφτεσαι "λογικά" : " αφού δεν ήταν στις δύο προηγούμενες πλευρές η πόρτα σίγουρα θα είναι εδώ. Τώρα είμαι στη σωστή πλευρά, τώρα ψάχνω σωστά."...
Θα σε στεναχωρήσω. Όσο κι αν θέλεις αυτή τη δίοδο διαφυγής δε θα τη βρεις ούτε εδώ.
Είσαι εγκλωβισμένος.

Γυρίζεις πίσω, πηδάς πάνω- κάτω, χτυπάς γροθιές στον τοίχο, φωνάζεις, κλαις αλλά μάταια.
Ξαναγυρίζεις στην αρχή.
Κάθεσαι σταυροπόδι στο πάτωμα.
Δε θες να μιλήσεις άλλο.
Πεισμώνεις.
Με τον εγκλωβισμό.
Με την αδιαφορία.
Με την εγκατάλειψη.
Και λςες πως ίσως δε θες να φύγεις τελικά από εκεί μέσα.
Αφού σε ξέχασαν όλοι, δεν θες κι εσύ να νοιάζεσαι γι' αυτούς.
Δεν τους έχεις ανάγκη...
Μα πάλι κάτι μέσα σου σε κλωτσάει.
Ιδρώνεις και σκέφτεσαι μήπως δεν έψαξες αρκετά.
Όλοι σου οι μυς και τα νεύρα χτυπάνε σαν τρελά.
Παίρνεις φόρα και πέφτεις πάνω στους τοίχους για να τους γκρεμίσεις.
Μα τίποτα. Ούτε έτσι. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι δε θα τα καταφέρεις...

Πολύ θα πίστευαν ότι σε ενοχλεί τόσο αυτό το σκοτάδι.
Ίσως να το πίστεψες λίγο και εσύ.
Μέχρι που ξαφνικά το δωμάτιο γεμίζει φως!
Και τα βλέπεις όλα καθαρά.
Αλλά το όλα είσαι μόνο εσύ και οι τοίχοι.
Τα γδαρμένα χέρια σου, τα ματωμένα σου γόνατα, τα σκισμένα σου ρούχα...
Ο ιδρώτας που άφησες πάνω στους άψυχους τοίχους.
Οι τοίχοι κι η μοναξιά σου.

Έξοδος πουθενά.
Όργωσες με τα μάτια κάθε πιθαμή, κάθε τοίχο, κάθε χιλιοστό του πατώματος και δεν βρήκες τίποτα. Καμιά διαφυγή.
Έστρεψες το βλέμμα προς τα πάνω.
Ζήτησες από εκεί βοήθεια.
'Εψαξες την πηγή του φωτός.
Αλλά κι από εκεί τίποτα.
Μόνο ένα πάνλευκο φως.
Εκτυφλωτικό αλλά παγωμένο.

Νοσταλγείς για λίγο το σκοτάδι τώρα.
Η φαντασία σου έστηνε σχέδια αλλόκοτα στο μαύρο του πανί.
Σου χάριζε (μια ψεύτικη αλλά αναζωογονητική) ελπίδα.
Το φως αποκαθήλωσε τα πάντα.
Ξέρεις πια καλά που είσαι.
Βλέπεις κάθε σημείο.
Κι αυτό σε κάνει μόνο, ακόμα πιο μόνο.

Είσαι πάλι σταυροπόδι στο κέντρο του δωματίου.
Του ολόλευκου δωματίου.
Το μυαλό σου δουλεύει με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο,
αλλά καταλαβαίνεις οι σκέψεις του δεν είναι ευθείες γραμμές,
μόνο κύκλοι γύρω από το τίποτα σου,
σε ένα μυστηριακό δερβίσικο στροβιλισμό.
Το σώμα σου αδρανές.
Το πνεύμα σου αδρανές.
Δεν έχει παραπέρα.
Δεν έχει παρακάτω.
Αλλά δεν έχει ούτε εδώ.
Τί ακολουθεί το τίποτα;



Pink Floyd - Hey You - Pink Floyd

Υ.γ.
Καλοί μου φίλοι με συγχωρείτε. Δε θέλω να σας μαυρίζω την μέρα. Ούτε να σας κάνω να ανησυχείτε ή να εκβιάσω την ζεστασιά σας.
Αλλά μη ξεχνάτε ότι το blog δεν παύει να είναι ένα ημερολόγιο. Δικτυακό έστω, εξελιγμένο έστω αλλά ημερολόγιο. Και στο ημερολόγιο καμιά φορά γράφεις και τις πιο μαύρες σκέψεις. Αυτές που δε θες να μοιραστείς με κανένα. Και δεν πρέπει να αφήσουμε, αυτή η υπέροχη παρέα που έχει χτιστεί γύρω από τα blog να μας λογοκρίνει και να τους στερήσει αυτόν τον πρωταρχικό τους ρόλο. Της αποφόρτισής μας.
Είναι τελικά και το ημερολόγιο μια μορφή τέχνης. Καθημερινής ίσως, προσωπικής σίγουρα αλλά και λυτρωτικά λειτουργικής.
Οι μαύρες σκέψεις δεν κρύβουν πάντα μαύρες μέρες ή λευκά δωμάτια.
Αλλά μπορούν να γίνονται αναπόδραστες καλλιτεχνικές αφορμές.
Και αν η τέχνη καμιά φορά μιμείται την ζωή μην ξεχνάτε ότι
η ζωή έχει εφεύρει την τέχνη για να μπορεί να αποκοιμίζει γλυκά τους "δράκους" που την στοιχειώνουν...

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Πίσω ρε ψευτόμαγκες!

19 σχόλια

Υπάρχει μια φράση που δεν μπορώ να ακούω (δηλαδή υπάρχουν αρκετές φράσεις που δεν μπορώ να ακούω αλλά εδώ θα ασχοληθώ με μια).
Η απαξιωτική φράση: "μωρέ αν με βάζανε εμένα να... ή δεν με βάζουν εμένα για μια μέρα και τότε θα..." θα κάνανε παπάδες!
Ειλικρινά, κουράζομαι πλέον να ακούω ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή αρμοδιότητα για τίποτα, και στη ζωή τους δεν έχουν καμία πραγματική κοινωνική ευθύνη (γιατί δεν έχουν καθόλου υπευθυνότητα!) να κομπάζουν για το τι θα κάναν αυτοί σε κάποια περίσταση που οι υπεύθυνοι δεν τα έχουν -κατά τη γνώμη τους- καταφέρει.
Πρωθυπουργός, δήμαρχος, πρόεδρος, προπονητής, ποδοσφαιριστής που χάνει πέναλτι, γιατρός, μάστορας, εραστής, απατημένος σύζυγος, δάσκαλος, ταμίας, υπουργός, ηγούμενος, κλέφτης, εγκληματίας είναι λίγα μόνο από τα πόστα που αν και τελείως ανίδεοι είναι πρόθυμοι να επανδρώσουν!
Και βέβαια έχουν για τα πάντα μια λύση!
Μια λύση τόσο απλή που εμείς οι υπόλοιποι, οι ηλίθιοι δεν είχαμε σκεφτεί...Και όχι, φυσικά και δεν χρειάζονται να ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες. Και όχι, φυσικά και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν λάθος.
Κι όμως, όλοι αυτοί οι φωστήρες δεν ...τυχαίνει ποτέ να είναι σε καμία από αυτές θέσεις. Και όλα αυτά τα λένε -δυνατά και χτυπώντας την παλάμη στο γόνατο- μπρος στην περήφανη μάνα που καμαρώνει ή στο αυτοκίνητο για να ακούνε τα παιδιά που κάθονται πίσω και να εντυπωσιάζονται για τον πατέρα τους ή το πολύ πολύ στο καφενείο (αν και εκεί δεν τους πολυπαίρνει!). Και ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ!!!
Είναι ακριβώς οι ίδιοι τύποι που λένε πάντα όταν κάτι δεν σου πάει καλά : "εγώ σου το χα 'πει". Οι προφήτες. Οι ξερόλες. Οι άσχετοι...

Ε αυτούς όλους λοιπόν τους βαριέμαι. Και τους βαριέμαι αφόρητα! Τους αηδιάζω ρε παιδί μου δεν τους μπορώ! Κι είπα να εκτονώσω λίγο το θυμό μου.
Όποιος θέλει ας συνεκτονωθεί μαζί μας ξορκίζοντας τη δική του μισητή φράση!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Deja vu

18 σχόλια

- Η ζωή μας κύκλους κάνει ... (μπα, πολύ κοινότοπο και φιλολογικό...)
-Έχετε πάθει ποτέ deja vu ...;(όχι, "κοιτάω μπροστά" το κάναμε το μπλογκάκιον...)
-Λοιπόν οι τρεις τύποι του deja vu είναι οι deja vecu, deja senti και deja visite... (καλως ήρθατε στην διαδικτυακή πύλη της παραψυχολογίας...)
-Απλά, με δύο λόγια φανταστείτε τον εγκέφαλό σας σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Το deja vu είναι μια μικρή και προσωρινή βλάβη, κατά την οποία ο υπολογιστής αντί να αποθηκεύσει το καινούργιο αρχείο ως καινούργιο, «μπλοκάρει» και το αναγνωρίζει σαν παλιό που ξανανοίχτηκε μόλις, σαν ανάμνηση δηλαδή. Κι έτσι, ενώ εμείς θα έπρεπε να αισθανόμαστε πως κάτι συμβαίνει αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά, μας δίνεται η εντύπωση πως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και το ξαναζούμε ίδιο και απαράλλαχτο πάλι ( εκλαϊκευμένες επιστημονικές εκδόσεις :καημός)

Ουφ, δεν μπορώ να κάνω μια κανονική εισαγωγή, το παρατάω.
Το θέμα είναι όμως οτι με ενοχλεί.
Αυτή η απροσδιόριστα δυσάρεστη αίσθηση οτι βρίσκομαι σε μια κατάσταση που έχω ξαναβρεθεί.
Και ακόμα χειρότερα.
Γιατί ξέρω ότι και την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στην ίδια (κατά τα άλλα απλή, καθημερινή - στιγμιαία σχεδόν κατάσταση) είχα συνείδηση οτι επρόκειτο για μια ακόμα επανάληψη. Το αντιλήφθηκα και τότε, προσπάθησα να επέμβω στο συναίσθημά μου και στη ροή του χρόνου αλλά μάταια.
Και πάλι να μαι τώρα να βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σκαλί, της ίδιας στριφογυριστής σκάλας και να αναγνωρίζω την επιστροφή μου σε αυτό για πολλοστή φορά.
Και με ενοχλεί γιατί από αυτή τη στιγμιαία θέση μπορώ να δω μέχρι τον πάτο της σκάλας και να βυθιστώ σε μια απαισιόδοξη ζάλη για το μέλλον που λέει: "πάλι στα ίδια είμαστε, πάλι ξανά απ' την αρχή η ίδια προσπάθεια" και να προφητεύσω βαρυγκομώντας ότι: "δεν μπορώ τελικά όσο κι αν προσπαθώ να ξεφύγω".
Και με το δίκιο σας τώρα θα μου πειτε: "ρε φίλε, και μας μαυρίζεις την Παρασκευή που αντί να πεις τίποτα να χαμογελάσουμε για το Σαββατοκύριακο που έρχεται το παίζεις αμπελοφιλόσοφος
και δε μας δίνεις να καταλάβουμε τι σε ενοχλεί και τι μπορούμε να κάνουμε για σένα!".

Το άσχημο όμως για μένα είναι ότι έχω μια απροσδιόριστα δυσάρεστη αίσθηση ότι αυτό ...κάπου το έχω ξανακούσει!


i ekdromi - Dimitris Mitropanos.mp3 - Dimitris Mitropanos

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Σεξ λοιπόν

14 σχόλια

Σεξ λοιπόν.
Μεταξύ άλλων.
Δηλαδή όχι μεταξύ εσένα και άλλων...!
Ούτε μόνο μεταξύ άλλων...!
Χρονικός είναι ο προσδιορισμός.
Ουχί τροπικός ή προτιμήσεως.
Μεταξύ όλων των άλλων, των καθημερινών πραγμάτων που μας απασχολούν.
Μας απασχολεί και το σεξ.
Όχι ο έρωτας.
Αυτός είναι πολύ πιο αυτονόητος.
Τα κορμιά ξέρουν τι θέλουν και όταν το βρουν το γεύονται,
γράφοντας εμάς στα χρηστικότερα των οργάνων τους!
Αλλά ο έρωτας, εκείνος που χωράει όλο τον κόσμο σε ένα δωμάτιο και με κλειστά μάτια βλέπει τις μεγαλύτερες αλήθειες, εκείνος που σε ταπεινώνει λίγο πριν σε αποθεώσει κρατάει λίγο.
Ενώ το σεξ...
...το σεξ είναι μια άλλη ιστορία, που λέει και ο Σταμάτης.
Πολύ πιο ρηχή αλλά ταυτόχρονα απολύτως απολαυστική.
Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις και να το διεκδικήσεις,
αρκεί να ξέρεις τι μπορείς να προσφέρεις και να βρεις κάποιον που το θέλει...
Και αυτό είναι πλέον πολύ σύνθετο.
Και συνεχίζει να είναι ταμπού.
Ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ πιο απλά αν μπορούσαμε να μιλάμε για τις προτιμήσεις μας στο σεξ, όπως μιλάμε για τις προτιμήσεις μας ας πούμε στη μουσική ή το φαγητό.
Άλλος ας πούμε, το λάχανο το θέλει με ξύδι και άλλος με λεμόνι. Και για να σου αρέσει η σαλάτα σου πρέπει να το πεις από πριν. (άσε που σε κάτι οικογενειακές συνάξεις, αναλαμβάνει η "μαμά" με περισσό καμάρι να διδάξει τη νύφη πως θα κάνει ζάφτι τα καπρίτσια του γιόκα: "α, ο Καημός μας δεν το γλωσσίζει το ξύδι, τσ, τσ τσ, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα!!" Φαντάζεστε τη "μαμά" να μεταλαμπάδευε με την ίδια άνεση στη νύφη αλήθειες όπως: "α, εμένα του γίοκα μου του αρέσει το πισωκολλητό ή το ελικοπτεράτο ή...." ---> εγκεφαλικό;;;;!!!!)...
Αλλά επανέρχομαι, αυτά είναι σωστό να το ξεκαθαρίζεις από πριν. Εγώ κυρία μου, το θέλω με λεμόνι! Όχι να το τρώς κάθε μέρα με ξύδι και να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα σου βάλει η άλλη λεμόνι! Γιατί μπορεί και να μην...
Επίσης το σεξ είναι το μόνο που δεν σηκώνει δίαιτα. Ούτε αναβολή, ούτε κατανόηση. Γιατί μία, δύο, τρεις και το λουρί της μάνας (ωχ πάλι η μάνα μου στην κουβέντα,... είναι σοβαρό γιατρέ μου;;;;;)! Απ΄την άλλη όμως είναι και το μόνο που δε γίνεται καταναγκαστικά. Οπότε;
Οπότε πρέπει να βρεις και κάποια να συντονιστείς (και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια) γιατί αλλιώς θα το γυρίσεις στην αρχή στην κουλτούρα και το φιλότιμο και μετά θα το παίζεις δίπορτο το πλακωτό με την ασυντόνιστη και με μια ακόμα που θα την έχεις για τα ρεπά της πρώτης και μετά επειδή η δεύτερη πάντα θέλει να γίνει πρώτη ... που σε είδον που σε ξέρω στην ασυντόνιστη! Και φυσικά πάλι απ΄την αρχή.
Επίσης λένε ότι το σεξ δεν θέλει και πολύ κουβέντα (κάποιοι διαφωνούν!). Άλλοι είναι ακουστικοί τύποι, άλλοι οπτικοί, άλλοι οσφρητικοί, άλλοι φαντασιωτικοί (και άλλοι εκνευριστικοί...τελείωνε παιδάκι μου και έχουμε και δουλειές!!!!). Τέλοσπάντων πρέπει να σέβεσαι τα γούστα του καθενός. Και αν κάποιος θέλει να του απαγγέλεις... Μποντλέρ για να τη βρει, πρέπει να αναλογιστείς αν είσαι διατίθεσαι να τον ...ικανοποιήσεις τοιουτοτρόπως λαμβάνοντας υπ'οψιν σου ότι αύριο μπορεί να θελήσει Καβάφη ή Καρβέλα και να κάνεις τα κουμάντα σου.

Φυσικά η κουβέντα αυτή δεν τελειώνει. Και εμάς αυτός είναι ο τελικός μας στόχος!
Και βέβαια δεν μπορούμε να τα βάλουμε όλα (τα ζητήματα) σε μια φορά. Θεωρήστε όσα είπαμε ...προκαταρτικά!
Που άλλωστε είναι εξίσου σημαντικά!

Mans World - Natacha Atlas

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Karate kids

16 σχόλια

http://images.bigoo.ws/content/image/funny/funny_583.jpg

Λύστε μου και μια ακόμα απορία.

Γιατί έξω από τις σχολές καράτε
που υποτίθεται ότι πηγαίνουν τα παιδάκια
για να μάθουν αυτοάμυνα
και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση,
την ώρα που σχολάνε
είναι μαζεμένο ένα τσούρμο γονείς
και γιαγιάδες και παππούδες
για να τα πάνε σπίτι....;

http://analogartsensemble.net/blog/karate-bears.jpg

Αυτό δεν ακυρώνει την "μαθησιακή διαδικασία;"

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Λίγο ακόμη

22 σχόλια

Δεν είναι μεγάλη ευτυχία

να νομίζεις ότι τελείωσε ο καφές σου

και να πιάνεις με δυσπιστία την κούπα σου

αλλά κοιτάζοντας αδιάφορα μέσα

να διαπιστώνεις έκπληκτος

αλλά
με πρωτόγωνη χαρά

ότι έχει "ξεχαστεί" εκεί μέσα



http://creativeanduniquegiftideas.com/images/070326-math-coffee-mug.jpg

μια γουλιά ακόμη;;;;

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Kinky Αρίστος enhanced edition!

14 σχόλια

Πριν βγω προλαβαίνω να ανεβάσω κάτι που διάβασα και μου έκανε εντύπωση. Έτσι ... επι του πιεστηρίου και για να ανοίξουμε κουβέντα!
Ένα επεισόδιο από τη ζωή του Αριστοτέλη και του έφηβου μαθητή του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
''Τον τελευταίο χρόνο ο νέος βασιλιάς με μεγάλη ενεργητικότητα απολαμβάνει τον αισθησιακό κόσμο ευρισκόμενος υπό την επιρροή της εταίρας Φελλίδας. Προβλέποντας τις ολέθριες συνέπειες αυτής της σχέσης για το κράτος ο Αριστοτέλης παρακαλάει την Φελλίδα ν' αφήσει τον Αλέξανδρο. Η νεαρή εταίρα δέχεται να εγκαταλείψει τον βασιλιά υπό τον όρο ότι ο Αριστοτέλης πρέπει να την πάει περίπατο πάνω στη ράχη του, δηλαδή να γίνει "αλογάκι". Δε βλέποντας άλλο τρόπο για λύση του προβλήματος ο φιλόσοφος υποχωρεί και δέχεται την θρασύτατη πρόταση…
Όταν η "κούρσα" ήταν στο αποκορύφωμά της, στο δωμάτιο μπαίνει ο Αλέξανδρος και βλέπει την Φελλίδα καβάλα στον δάσκαλό του. Ο συγχυσμένος Αριστοτέλης λέει στον Αλέξανδρο:
- Βλέπεις, αν αυτή κατάφερε μαζί μου, με έναν πεπειραμένο άνδρα, να κάνει τέτοια πράγματα να φανταστείς τι μπορεί να κάνει μαζί σου.''

Και σαν την απόλυτη συνέχεια αυτής της ανάρτησης σας παρουσιάζω το παρακάτω διαμαντάκι (δεν είναι ούτε ψεύτικο, ούτε χιουμοριστικό, ανήκει στη νομοθεσία της Νέας Ζηλανδίας και αξίζει τον κόπο να το κατεβάσετε!!!!!)

Ergonomics guidelines for sex workers

When the New Zealand Prostitution Reform Act was passed
into law, the Justice and Electoral Select Committee
recommended the development of A Guide to Occupational
Health and Safety in the New Zealand Sex Industry. The guide
sets out the relevant health & safety laws that apply and
explains that occupational health involves being aware of
health & safety hazards in the workplace and actively
working to manage those hazards to prevent harm. In
practice this means:
*Beds and workstations should support the worker’s back
and allow for services to be performed without strain or
discomfort.
*Beds and massage tables should be adjustable to allow
employees to use them without strain.
*Employees should be trained in the safe use of equipment
and techniques.
*Workers’ clothing should be comfortable and should not
affect the employee’s posture.
*Workers should take breaks between shifts and clients to
avoid stress and fatigue.
*Workers should alternate between repetitive and nonrepetitive
activities.

Κατεβάστε το πλήρες κείμενο (έχει πολύ σημαντικές πτυχές του θέματος...)

16 ΤΟ ΣΕΞ (μαζί τον Χρήστο Μουστάκα).mp3 - ÓôáìÜôçò ÊñáïõíÜêçò


Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Τα φώτα σας

22 σχόλια

Αγαπητοί, διαιτολόγοι, διατροφολόγοι, μάγειρες και μαγείρισσες, καλοφαγάδες, αμετανόητοι χοντροί και ανορεκτικές μοντέλες, καλοί μου φίλοι...
χρειάζομαι τα φώτα σας!!!

Έχω μπλέξει άσχημα και δεν βρίσκω άκρη.

Χρειάζομαι (το έχω ανάγκη πολύυυυυ)να μάθω τί παίζει με τα τυριά ανθότυρο και μυζήθρα. Το έχω ψάξει και μόνος μου αλλά τζίφος.Θα ήθελα να μου εξηγούσατε αν έχετε την καλοσύνη ποιο είναι το πιο παχυντικό, ποιο είναι το αλμυρό, πιο είναι το ελαφρύ και γενικά πως τα ξεχωρίζουμε και πως τα ζητάμε!!! (φρέσκια,ξηρή, επί ξηρού, επί χλωρού...ουφ!)


Έχω μπλεχτεί τόσο που λέω να πάρω λίγο μετσοβόνε να ησυχάσω αλλά το περσινό μου χειμωνιάτικο τζιν με κοιτάει με μισό μάτι!


Παρακαλώ διαφωτίστε με γιατί κοντεύω να βελάξω...!!!!


Υ.γ. να δω με τόσα οζά πότε θα ξεμυρίσει το μπλογκάκιον από την τόση φύση....

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Ξημερώνει Κυριακή

31 σχόλια

Ξημερώνει Κυριακή...
Έχουμε γυρίσει από τη βόλτα του Σαββάτου.
Το σπίτι ήσυχο, εσύ έχεις νυστάξει και σε έχει πάρει ο ύπνος μισοκαθιστή στο κρεβάτι.
Σου βγάζω τα γυαλιά, τραβάω προσεκτικά την Πολυδούρη από τα χέρια σου και σε σκεπάζω.
Ανοίγω το πορτατίφ και τον υπολογιστή.
Τώρα είναι αυτός που με συντροφεύει στο γραφείο. Αυτός και η τηλεόραση γυρισμένη με την πλάτη προς τα μένα να σε φωτίζει, παίζοντας σε κάποιο κανάλι που δεν ακούω και δεν βλέπω, εκπέμποντας πάνω σου τις εναλλαγές της ψυχής μου.
Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι.


Δεν έχω ύπνο.
Ακόμα δεν ξημέρωσε Κυριακή και εγώ αναλογίζομαι τη δύσκολη βδομάδα που με περιμένει.
Αυτή τη βδομάδα θ΄ανταμώσω και παλέψω με παλιά φαντάσματα.
Ίσως γιατί τα καινούργια τα φοβάμαι περισσότερο.
Ίσως γιατί τα παλιά στοιχειώνουν τα ανήσυχα όνειρά μου και πρέπει να τα κοιτάξω πλέον κατάματα.
Ίσως γιατί όλοι οι κύκλοι κάποτε κλείνουν.
Και είναι γλυκόπικρη η γεύση όταν έρχεται η ώρα που το πρώτο σημείο ενώνεται με το τελευταίο. Σαν να σταματάει το τώρα και να καταρρέει πάνω σου το τότε, πιο ορμητικό και πιο απόλυτο απ' το ποτέ...


Εσύ στριφογυρίζεις μες στον ύπνο σου.
Νιώθεις ότι δεν είμαι δίπλα σου και ψάχνεις να αγκαλιάσεις το κενό.
Θα ρθω, δεν ανησυχείς...
Ξέρεις ότι τα βράδια του Σαββάτου γεννήθηκαν για να ξαναζούν παλιά τραγούδια.
Τραγούδια που σου μένουν στο τέλος των παραστάσεων.
Τραγούδια που σιγοτραγουδάς ψάχνοντας ταξί ή περιμένοντας το πρώτο λεωφορείο της Κυριακής για σε βάλει για ύπνο.
Τραγούδια που θυμάσαι τη μουσική και το στίχο αλλά συνήθως όχι ποιος και πότε τα είπε...
"Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα..."
"Πριν το τέλος, πριν μείνουμε μόνοι..."
"νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες..."




Ξημερώνει Κυριακή. Μα εγώ πέρασα για λίγο απόψε στη Δευτέρα. Αχ, ας υπήρχε κάποιο χρώμα για τη Δευτέρα. Να τη φωτίσει και να τη ζεστάνει. Κάποια μουσική....

Ξημερώνει Κυριακή. Ξαναγεμίζω το ποτήρι μου. Ξαναμιλώ με τα φαντάσματά μου. Ότι κι αν κάνω, φίλοι δεν πιάνονται. Μ 'όση αγάπη και αν τα φοβίσω.
Κι αν τα καλώ δεν έρχονται, κι αν τα μισώ δεν φεύγουν.
"την ασήμαντη παρουσία μου, βλέπω σε κάθε γωνιά..."




Στον παράφωνο καθρέφτη της ζωής μου προσπαθώ να συναντήσω τη ματιά μου.
Μα άλλοτε δείχνω πιο ψηλός, ψηλός μέχρι που δε χωράω στην κορνίζα...
και άλλοτε μικροσκοπικός κι ασήμαντος...
Κι ακόμα ψάχνω.



Έδωσες μια στην κουβέρτα και ξεσκεπάστηκες.
Για μια στιγμή τρόμαξα πως θα ξυπνήσεις. Δε θα θελα να μου χαλάσεις την ησυχία.
Νιώθω γαλήνια να σε προσέχω όταν κοιμάσαι. Μοιάζουν όλα να είναι τόσο ασφαλή.



Τώρα δε θέλω να σκεφτώ άλλο.
Ποτάμι ορμητικό οι σκέψεις όταν με θυμούνται, ποτάμι που δεν θα του κρυφτώ. Γιατί να μείνω στεγνός...Θα βραχώ μέχρι το κόκκαλο. Θα πω ναι κι ας μη ξέρω αν το θέλω. Σαν το ουίσκι που καίει το λαιμό μου και το πίνω.
Όμως τώρα πέρασε. Ξεθύμανε η ορμή του. Ξεθύμανε η ορμή μου. Και θα ρθω κοντά σου. Κατάκοπος μα καθαρός. Κενός μα καινός...


Ακόμα δε νυστάζω. Θα χαζέψω στη βουβή τηλεόραση. Θα είσαι παγωμένη έτσι ξεσκέπαστη και δε θα νοίωσεις τη δική μου άυπνη ψύχρα. Θα τα καλύψει όλα αυτή η ριγέ κουβέρτα.
Μέχρι το πρωί.
Κάτω από τη ριγέ κουβέρτα.
Μέσα στην αγκαλιά σου.
Ελπίζω και έξω από εμένα.
Με κούρασα τελευταία.
Ίσως με αλλάξω...
Εσένα;
Ποτέ...


Se Kseno Oneiro - Giorgos Ntalaras

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Back to basics (ή μια μέρα στο σχολείο)

12 σχόλια

Καμιά φορά πρέπει να γυρίζουμε πίσω.
Στην αρχή της γνώσης
Στο Δημοτικό.
Για μια μέρα στο σχολείο.
Εκεί που μαθαίνουμε να εξηγούμε και να καταλαβαίνουμε τον κόσμο.
Για να δούμε λοιπόν τί λέει για σήμερα το πρόγραμμα;
-Γλώσσα
-Γλώσσα

Και στη γλώσσα θα μάθουμε την ερμηνεία δύο επίκαιρων λέξεων: ελεύθερη συμβίωση!
Για να δούμε...:
ελεύθερος

επίθ ουδ ελεύθερος, ελεύθερη, ελεύθερο [e'lefθeros, e'lefθeri, e'lefθero]
1 που δεν έχει υποστεί καταπίεση
Είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις.
2 που λειτουργεί σε ελεύθερο καθεστώς
ελεύθερη χώρα
3 χωρίς πρόγραμμα
ελεύθερο ωράριο
4 αυτόνομος
ελεύθερος σκοπευτής
ελεύθερο επάγγελμα
5 χωρίς πληρωμή
ελεύθερη είσοδος
αφήνω κπ ελεύθερο
ελευθερώνω
επίθ ελεύθερα [e'lefθera]
χωρίς περιορισμούς, αυτόνομα
κυκλοφορώ ελεύθερα
σκέφτομαι ελεύθερα

συμβίωση η [simvíosi] Ο33 : 1α.η ζωή στο ίδιο σπίτι δύο ή περισσότερων ατόμων, που συνήθ. συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς: H ~ των γονιών με τα ενήλικα παιδιά είναι συχνά δύσκολη, συγκατοίκηση. H αρμονική ~ του ζευγαριού. β. συνύπαρξη σε μια οργανωμένη κοινότητα: H ~ στις σύγχρονες πόλεις έχει γίνει προβληματική. 2. (βιολ.) συνύπαρξη δύο διαφορετικών ειδών, κατά την οποία ωφελούνται αμοιβαία.

Και το ερώτημα για το σκέφτομαι και γράφω: Ελεύθερη συμβίωση, μήπως είναι έννοιες αλληλοαναιρούμενες; Μήπως κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας στην προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε κάτι πιο light από το γάμο δημιουργήσαμε κάτι από τη φύση του ασταθές και ...αστείο;

Μετά τί εχουμε;

-Μαθηματικά


Σήμερα λοιπόν στα μαθηματικά θα μιλήσουμε για τον κύκλο.
Κύκλος: (ορισμός) η επίπεδη κλειστή γραμμή που αποτελείται από σημεία ευρισκόμενα σε ίση απόσταση από το ίδιο σημείο το οποίο ονομάζεται κέντρο. Σημειώστε ότι μαθηματικά το κέντρο δεν (!) ανήκει στον κύκλο! Δηλαδή για να γίνω λίγο πιο σαφής: όλα τα σημεία του κύκλου ανήκουν στην ίδια ομάδα (στο ίδιο σύνολο- ή έχουν την κοινή ιδιότητα πιο σωστά) μόνο και μόνο επειδή διατηρούν την ίδια σχέση με ένα άλλο σημείο Το οποίο είναι απολύτως ξένο ως προς αυτά.
Κατ' επέκταση λοιπόν, η ύπαρξη ενός εξίσου "ξένου" προς εμάς είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να δημιουργηθεί για όλους εμάς (τους με χίλιους άλλους τρόπους διαφορετικούς) ένας άρρηκτος δεσμός, κάτι που θα μας περικλείει και ταυτόχρονα αν και θα ορίζεται με βάση αυτόν τον "ξένο" θα τον αποκλείει από την ομάδα μας! Σκεφτείτε!
Ανήκουμε στον ίδιο κύκλο ακόμα και με κάποιον που (με απόλυτα μαθηματική διατύπωση) βρίσκεται "εκδιαμέτρου αντίθετα" από εμάς απλά και μόνο από την ύπαρξη ενός εξίσου διαφορετικού, εξίσου "ξένου" ανάμεσά μας.
Αλλά και από την άλλη οπτική, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έρθουμε αρκετά κοντά με τα υπόλοιπα μέλη του κύκλου αν πρώτα δεν μειώσουμε την απόσταση από το κέντρο. Αν δηλαδή δεν πλησιάσουμε πρώτα τον "ξένο" δε θα καταφέρουμε ποτέ να πλησιάσουμε τους όμοιούς μας!
Και όπως θα ξέρετε (σε ευκλείδειο και άρα ανθρώπινο και φυσικό επίπεδο) η γεωμετρία δεν κάνει λάθος...

Αλλά ας δούμε τί θα ακολουθήσει γλώσσα και μαθηματικά...
Μα, ναι ... Γεωγραφία!
Σήμερα θα μάθουμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες...(παρένθεση, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ηνωμένο Βασίλειο αλλά Ενωμένη Ευρώπη... τέλοσπάντων...)
Λοιπόν:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Η.Π.Α.) – συχνά αναφερόμενες ως «Ηνωμένες Πολιτείες» ή απλά «Αμερική» – είναι μια ομοσπονδιακή δημοκρατία 50 πολιτειών που βρίσκεται στο κέντρο της Βόρειας Αμερικής.
Ο πληθυσμός της χώρας είναι 304.500.000 (3η στον κόσμο).
Οι περισσότεροι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών κατάγονται από Ευρωπαίους μετανάστες. Οι περισσότεροι κατάγονται από τις γερμανόφωνες χώρες (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία), την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ιρλανδία, την Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τις σκανδιναβικές χώρες, την Ανατολική Ευρώπη και την Ιταλία. Άλλες Ευρωπαϊκές εθνότητες όπως οι Έλληνες δεν έχουν αφομοιωθεί, τόσο πολύ με τους Αγγλοσάξωνες, τους Λατίνους, τους Κέλτες και τους Ανατολικοευρωπαίους και κρατάνε ζωντανές κοινότητες. Υπάρχει και μεγάλο ποσοστό μεταναστών της πρώτης γενιάς που επιδιώκουν από μόνοι τους να αφομοιωθούν στο γενικό σύνολο του πληθυσμού. Τα πρόσφατα χρόνια πολλοί ισπανόφωνοι μετανάστευσαν από το Μεξικό και άλλα μέρη της Λατινικής Αμερικής, κυρίως στις νοτιοδυτικές πολιτείες, πολλοί από αυτούς παράνομα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατάγεται από Αφρικανούς που μεταφέρθηκαν στην Αμερική ως σκλάβοι. Μια τρίτη μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα είναι Ασιάτες που βρίσκονται κυρίως στην Δυτική Ακτή. Οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής, που είναι οι Ινδιάνοι και οι Εσκιμώοι, είναι ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού.
Σε έρευνα κατά τα μέσα του 2007, η εφημερίδα USA Today αναφέρει τα έξης ποσοστά θρησκευτικής κατανομής του πληθυσμού των ΗΠΑ: α) Χριστιανικές ομολογίες: Ευαγγελικός Προτεσταντισμός 26%, Παραδοσιακός Προτεσταντισμός 18%, Μαύρος Προτεσταντισμός 7%, Καθολικισμός 24%, Μορμονισμός 2%, Ορθοδοξία 1%, Μάρτυρες του Ιεχωβά 1%, άλλοι Χριστιανοί λιγότερο από 0,5%· β) άλλα θρησκεύματα: Ιουδαίοι 2%, Μουσουλμάνοι 1%, Βουδιστές 1%, Ινδουιστές λιγότερο από 0,5%, άλλες παγκόσμιες θρησκείες λιγότερο από 0.5%, άλλα 1%· γ) μη ανήκοντες σε θρήσκευμα: άθρησκοι 16%, δεν ξέρω/δεν απαντώ 1%.
Κατά το 2004 στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούνταν περίπου 336 γλώσσες (ομιλίας ή νοηματικές), από τις οποίες οι 176 είναι ιθαγενείς στην περιοχή. Μετά τα αγγλικά, οι γλώσσες που ομιλούνται περισσότερο είναι τα ισπανικά, τα γαλλικά και τα κινέζικα.


Και το βασικότερο όλων όμως είναι (ότι αν κλείσετε για λίγο την τηλεόραση θα διαπιστώσετε) ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής απέχουν 8338 χιλιόμετρα (Αθήνα-Ουάσινγκτον)!
Και όσο και αν ζούμε στο παγκοσμιοποιημένο 2008 όπου όλα είναι πλέον ένα, σαν τσαλαπατημένη ρώγα σταφύλι, η ζωή μας δεν πρόκειται να αλλάξει από τόσο μακρυά. Ξεκολλήστε λίγο από την Αμερική και τον Ομπάμα, βγείτε στο δρόμο, ρίξτε μια ματιά στη γειτονιά σας, δείτε τί μπορείτε να αλλάξετε για να ομορφύνει το μπαλκόνι σας, να καθαρίσει το πεζοδρόμιο σας, να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο η περιοχή σας, μιλήστε με το γείτονά σας, χαμογελάστε με την κυρία που έχει βγάλει βόλτα το μωράκι της ή γυρίστε στο σπίτι και φτιάξτε κάτι ωραίο για τους δικούς σας ανθρώπους, επιβραβεύστε τους και αγαπήστε τους λίγο παραπάνω! Αυτά είναι αρκετά για ένα πρώτο βήμα.
Δε σας λέω να αγνοήσετε την διεθνή-παγκόσμια κοινωνία αλλά πιστεύω στις σωστές αναλογίες.
Μη μπερδεύστε!
Μην αποσυντονίζεστε!
Να διεκδικείτε και να μαθαίνετε.
Αλλα κυρίως να αγαπάτε και να το δείχνετε στους πιο κοντινούς σας και σε εκείνους που το έχουν ανάγκη!
Και να μη βασίζετε τη ζωή σας στους προφήτες. Να τους ακούτε αν θέλετε, κρατήστε τα λόγια τους σα σημείωση αν σας αρέσουν αλλά ζείστε στο παρόν, στο εδώ και το τώρα!!

Υ.γ. και φυσικά η σχολική-πολυσυλλεκτική μέρα δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς μια ώρα...
-Μουσική!!!!


Oi Gomenes - Dimos Moutsis

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Το νέο τραγούδι του Πλούταρχου

16 σχόλια

Τελικά με την οικονομική κρίση που μας μαστίζει θα αλλάξουν πολλά στη ζωή μας.
Ευτυχώς έχουμε πάντα σύντροφό μας τη μουσική! Ας τραγουδήσουμε λοιπόν μαζί το νέο τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου: Είσαι απένταρη!

Λύρικς: Καημός - Άλαν Γκρινσπαν

Είσ΄ απένταρη νομίζω μου ταιριάζεις
δεν διαφερούμε ούτε εγώ δεν έχω μια
δεν αντέχουμε έξοδα για διασκεδάσεις
και μαζί θα κάνουμε οικονομία!


Υ.γ. Και για τους πιο εκ-πολιτισμένους αναγνώστες μου που δεν έχουν προλάβει να τσεκάρουν σε πιο τραγούδι αναφέρομαι (και ίσως μόνο αμυδρά να θυμούνται τον τραγουδιστή) έχω και το λινκ!

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Κοτόπουλα ο Άγιος!

13 σχόλια

Από τους δημιουργούς του Νεόδμητου...
τώρα η συνέχεια!




Γιαγιά Καημού, 5 βαθμοί μυωπία, καταρράκτης αλλά γυαλί δεν βάζουμε. (ίσως άμα γεράσουμε, πιο πολυ δηλαδή γιατί τα 85 είναι δεύτερη εφηβία...)
Πάνω στο ψυγείο είναι κολλημένα αυτά τα μαγνητικά από τα delivery!
Και ένα (με κοτόπουλα, ο Δημήτρης) είναι και στρογγυλό!
Το βλέπει (μετά από πόσο καιρό που είναι εκεί!!!) η γιαγιά την Κυριακή (του Αγίου Δημητρίου) και νομίζει ότι είναι από εκείνα τα αυτοκόλλητα που δίνουν στις εκκλησιές (οι κυρίες του ΚατΑχητικού...)! Στέκεται μπροστά του ΚΑΙ ΕΝΩ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΗΣ ΡΩΤΑΕΙ:
-Πότε πήγατε ρε και προσκυνήσατε και δεν μου είπατε;;;;;;;;;;;;
βοήθειά μας Άγιε Δημήτριε..... ; )))))))

Υ.γ. το ερώτημα είναι: της το λες ότι βάζει μετάννοιες στα κοτόπουλα ή την αφήνεις να φχαριστηθεί το θρησκευτικό της ντελίριο (ενώ εσύ διπλώνεσαι στα γέλια);;;; Ποιό είναι μεγαλύτερη αμαρτία;;;;

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Έκκεντρα

16 σχόλια



Ο Θεός εκδιώχθηκε από το κέντρο των ψυχών μας,

Ο άνθρωπος από το κέντρο της δημιουργίας,

Η γη από το κέντρο του σύμπαντος προς όφελος
για ένα μικρό διάστημα του ήλιου,

πριν και αυτός αναγκαστεί με τη σειρά του
να το εγκαταλείψει...

Και εσύ ... Δόλιε,

έχεις έρθει και στρογγυλοκάθεσαι

και διαφεντεύεις το κέντρο της ύπαρξης μου!

Ε, αυτό πάει πολύ!

mwro - alkistis prwtopsalti

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Αντανακλάσεις σε σκοτεινούς καθρέφτες

12 σχόλια




-Να φοβάμαι; Όχι!
-Να νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους άλλους; Όχι!
-Να νιώθω συνεχώς ότι απειλούμαι;
-Να ελέγχω, να συγκρίνω, να μετράω;
Όχι!
-Να απέχω; Να χάνω εμπειρίες και συναισθήματα;
Γιατί;
-Να μένω πίσω ή να γυρνώ την πλάτη;
-Να μισώ, να καταριέμαι, να σιχαίνομαι;
-Να πνίγω τους δικούς μου ή να χάνομαι όταν λίγο μ' αφήνουν και όλο αυτό να το λέω αγάπη; Και ασφάλεια;
-Να ντρέπομαι ή να στρογγυλεύω τα λόγια και τις ιδέες μου μπροστά στους άλλους;
-Να λέω όχι;
-Ή να παραδίνομαι άνευ όρων σε ένα κλοτσοσκούφι χωρίς κατεύθυνση;
-Να κρύβω και να κρύβομαι;
-Να αδρανώ ή να ζω μυστικά;
-Να φοβάμαι στην αποτυχία την κατακραυγή και στη νίκη το φθόνο;

Να αλλάξω!
Κάτι πρέπει μέσα μου να πεθάνει για να μπορέσω να ζήσω.
Αλλά μοιάζει πια να μη θέλω.

Να μη θέλω να γίνω αυτό που φοβάμαι και μισώ (και ίσως ζηλεύω).
Γιατί φοβάμαι.
Και μισώ.
Και ίσως ζηλεύω (αλλά δεν τολμώ να διεκδικώ).
Και πως να παλέψω να γίνω αυτό που με πονά;
Πως να αγαπήσω αυτό που κάθε στιγμή του τη μισώ;
Πως να διεκδικήσω αυτό που με τόσο κόπο μπόρεσα να απαξιώσω και να σιχαθώ (και είμαι πια περήφανος για την αποστροφή μου αυτή);
Πως να γκρεμίσω το "σπίτι" μου για να βγω στο δρόμο; Και που να πάω;
Έμαθα μέσα και δε ζηλεύω πια το έξω...

Και πόσο να βασανιστώ; Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο...





Αν θα μπορούσα δε θα συζήταγα ποτέ ν' αλλάξω!
Είμαι αυτάρκης.
Έχτισα σπίτι στερεό.
Μα ήρθε η στιγμή.
Που απ΄τη ζωή μου άλλοι ζητάνε μερτικό,
κι άλλοι κουράστηκαν να δίνουν.
Έμαθα να μου φέρνουν λίγα μα με τα λίγα αυτά να ζω. Και να γελάω. Και να ευτυχώ!
Κι ότι μπορώ να δίνω.
Ως τώρα ήταν αρκετό.
Ή ανεκτό.
Μα αυτά τα λίγα λέει ως εδώ.
Ήρθε η στιγμή.
Τώρα, εγώ!
Πρέπει να βγω.

Μόνος να βρω ότι έχω ανάγκη.
Μα έμαθα μέσα.
Έτσι ζω.
Κι έξω δε θέλω.
Δε μπορώ.
Πληγώνομαι όποτε τολμώ.
"Φταίει ο καιρός"
"Οι διαδρομές"
"Οι άλλοι ανθρώποι"
"Οι ξένοι τόποι"
Ίσως κι αυτοί...

Μα φταίω κι εγώ.
Καιρός να το παραδεχτώ!
Καιρός ν' αλλάξω;
Καιρός να πάψω...




Έχω δυό πόδια όπως κι εσύ.
Μα έμαθα αλλιώς.
Άσε το πότε και το πως.

Κι είναι καιρός που...
μόνο πάνω στις πατερίτσες μου μπορώ καλά να τρέξω.
Αλλά .
Έξω γελάνε.
Και ρωτούν.
"Τί έχει αυτός; Μοιάζει γερός...!"
"Μας κοροϊδεύει ή είναι χαζός;"
"Να μάθει να βαδίζει αλλιώς!"
Όπως κι εκείνοι. Όπως όλοι.
"Έχει δυό πόδια, ευτυχώς!"

Για μια στιγμή τις πατερίτσες μου κοιτώ.
Και τις πετώ.
Κάνω ένα βήμα, ή και δυό...
Και πέφτω.
Κι αμέσως τις ξαναζητώ.

Και πόσο να βασανιστώ;
Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο.



Μπορώ να μάθω λένε αλλιώς.
Είναι καιρός.
Γιατί εξαντλήθηκαν τα όρια.
Της ανοχής.
Της ενοχής.

Πρέπει να θέλω.
Και μπορώ.
Ίσως μπορώ...δεν ξέρω αν θέλω.

Γιατί κι οι πατερίτσες μου...
Μου είναι σύντροφος σωστός.
Μαζί σε όλα.
Μ' αυτές περπάτησα ως εδώ.
Έβρισκα δρόμους.
Έβρισκα τρόπους.
Έστω απ' αλλού. Έστω κρυφά.
Με πήγανε σ' όλους τους τόπους.
Ή σ' όσους πρέπει αληθινά.

Και τώρα λέω να τις πετάξω;
Πάω να τις απαρνηθώ;
Όχι! Ποτέ!
Είμαι πιστός!
Απ΄όλα αυτό! Είμαι πιστός!
Μα έχω δυό πόδια...δυστυχώς!



eksodos kindunou - trifwno

Υ.γ. και επειδή μερικές φορές οι συμπτώσεις είναι τέτοιες που να δικαιολογούν το γεμάτο νόημα βλέμμα προς τα ..."άνω" παρακολουθήστε το παρακάτω διαφημιστικό σποτάκι που ήρθε σήμερα (Γιάννη, το δανείζομαι) και με βρήκε...